Anadolu Feneri

Semtin ikonu olan deniz fenerinden adına alan, İstanbul Boğazı’nın Karadeniz’e açılan kısmında Çakaltepe ve Kabakoz koylarının arasında bulunan ve küçük bir yarımada üzerinde kurulan köydür Anadolu Feneri. Karşıyakadaki Rumeli Feneri ile birlikte Karadeniz’e çıkıştan önceki son duraktır. 

Deniz fenerinin yapımı tarihi net olarak bilinmese de, ilk olarak 1755’te Osmanlı döneminde ahşaptan yapıldığı ve 1834'te günümüzdeki haline dönüştürüldüğü kabul edilmiştir. Yon Burnu’nda inşa edilmiş bu fener, açık havalarda 16 deniz mili görüşe sahiptir ve Boğaz'a girecek gemilere rehberlik etmek için yapılmıştır. Beyaz taştan yapılmış fenerin boyu 20 metredir ve yalnızca Beykoz'a dönük yüzünün dar kısmı karanlıkta kalır. Orijinal halini koruyan nadir fenerlerden biri olan Anadolu Feneri, denizden 75 metre yükseklikte ve inşa edildiği günden bugüne kadar fonksiyonunu devam ettirmektedir.

Köyün ilk kuruluşu da fenerle doğrudan bağlantılıdır. Feneri yakmaya gelen fenerciler yavaş yavaş fener etrafına yerleşmeye başlamış ve köy 1980’li yılların sonunda kadar Askeri bölge içinde yer almıştır. Köyde yaşamını sürdüren nüfusun bir kısmı Kafkasya’dan göç edenler, kalan kısmı da Girit’ten asker olarak gelip yerleşenlerden oluşmaktadır. Anadolu Feneri, 2014 yılı itibariyle alınan kararlar gereği, mahalle statüsüne girmiş olsa da, mandıraları, çiftlikleri hala süregelen balıkçılık mesleği ile şehirleşmeden uzakta bir yaşam sürmektedir.

Askeri Bölge statüsünün kaldırıldığı döneme kadar, köyün girişinde bulunan askeri kapıdan sadece köy halkı, kartları ile geçerek bölgeye girebilmekteydi. 

Anadolu Feneri'nin en büyük özelliklerinden biri, İstanbul Boğazı'nın çıkışındaki son koya sahip olmasıdır. Bu sebeple Deniz Kuvvetleri’nin Boğaz çıkışlarını kontrol ettiği nokta, köyün altında bulunan bir radar birimi tarafından sağlanmaktadır.